Een maand geleden maakte ik samen met mijn zoon en onze teckels een rondreis door Zweden. Alles verliep soepel: met de trein van Stockholm naar Umeå, waar we dicht bij de poolcirkel een stuga (lees: houten huisje in een bos vol muggen met karakter) hadden gehuurd.
Aangekomen in Umeå – zo’n 800 kilometer van Stockholm en een paar elanden bij de Noordpool vandaan – moesten we met een taxi naar een industrieterrein buiten de stad om onze huurauto op te halen. Want ja, waar anders dan op een verlaten parkeerplaats tussen zeecontainers en oude pallets zou je een auto ophalen?
Zaterdagavond. Geen mens te bekennen. Daar stond de paal die onze autosleutels zou uitspugen. De auto was al geboekt en betaald. Alles wat ik nog moest doen, was mijn identiteit bevestigen met een kaart. Simpel, toch?
Ik stak mijn creditcard erin. Biep. Er weer uit. Nog een keer. Biep. Nope. Dan maar de bankpas. En nog een. Alle drie de kaarten werden netjes geweigerd met het universele ‘computer-says-no’-geluidje. Wat precies het probleem was? Geen idee. Het schermpje was niet te lezen. Contrast nul.
Mijn zoon en ik deden alles wat je rationeel kunt doen in zo’n situatie: we probeerden de paal te verplaatsen (nee), bouwden met jassen een soort tent om het scherm beter te kunnen zien (ook nee) en belden met Hertz. De apps van de banken gaven geen enkele melding van mislukte pogingen. Conclusie: het lag niet aan de kaarten. De paal was gewoon van plan ons hier te laten wonen.
Na anderhalf uur gaven we het op. Hertz bleef zeggen: “Het ligt aan uw kaarten.” Tuurlijk. Drie kaarten die overal prima werkten. Uiteindelijk belden we een taxi en laten ons naar het vakantiehuisje bracht. Welke emoties we op dat moment voelden, laat ik even aan je verbeelding over. De financiële schade was enorm en onze plannen om de omgeving te verkennen waren weggegooid.
Waarom ik dit vertel?
Dit ís digitale toegankelijkheid. Die betaalterminal had me moeten laten weten wat er fout was gegaan met mijn invoer. Het scherm had leesbaar moeten zijn. Een foutmelding moest ook in tekst worden getoond in plaats van alleen horen.
Volgens de EAA (European Accessibility Act) moeten dit soort apparaten aan richtlijnen voldoen: goed contrast, duidelijke meldingen, en informatie die via meerdere zintuigen is te begrijpen. Niet alleen een mysterieus piepje op een lichtgrijs scherm.
Het goede nieuws? Deze nieuwe wet gaat ervoor zorgen dat we allemaal profiteren van beter werkende software, websites en apparaten.
Heb jij ook voorbeelden van ontoegankelijke situaties? Ik lees ze graag.